Erendiz Atasu

Dit is echt een ontdekking. Dit is een familieroman waarin Atasü op een onrechtstreekse manier de geschiedenis van Turkije beschrijft van begin twintigste eeuw (nog onder het Ottomaanse Rijk), tot begin jaren 90. Centraal staat vooral Vicdan en haar strijd om vorm te geven aan de moderne Turkse vrouw, sterk gelovend in het kemalistisch ideaal van modernisering naar Westers model. We zien Vicdan worstelen met haar vrouw-zijn, met haar Turkse identiteit, met haar rol als moeder en echtgenoot, en met de wisselvalligheden van het leven. Het is een zeer rijk verhaal, maar wel zeer moeilijk gecomponeerd, want versneden in een tiental perspectieven (waaronder dat van Atatürk zelf). Atasü (die toegeeft dat haar roman erg veel autobiografische elementen bevat) had ook een heel grote bewondering voor Virginia Woolf en dat is ook te merken in de structuur en de stijl van het boek. Af en toe had ik het wat moeilijk met bijzonder weerbarstige passages waarin ze zich op een metafilosofisch niveau waagt, en ook met de poëtische ontboezemingen die dikwijls erg nationalistisch geladen zijn. Slotsom: misschien niet helemaal geslaagd, maar toch meer dan verdienstelijk!… (més)

I tend to devour any fiction I can find set in Turkey. This is one of the best I have read. I love the style of writing, which is "sort of" stream of consciousness,but not entirely - it is also straight narrative. The interweaving of an earlier story with contemporary works really well.

I would recommend it for anyone who is familiar with, for example, "The Prizegiving" by Aysel Ozakin, "Seven Houses" by Alev Lytle Croutier, or anything by Orhan Pamuk ("Snow" is my favourite, and possibly the most accessible of his fiction works)… (més)