Anna Enquist

A dark little story about a middle-class couple living a comfortable life in a coastal town in North Holland, but with a catastrophic gap in their lives where their nineteen-year-old daughter ought to be. Loes is a classics teacher, focussing on the order and structure of Tacitus when she isn't trying to impose order on her sandy garden; her husband Nico is the kind of psychiatrist who believes that the job of his profession is to re-equip people with acute mental illness for ordinary life in the community as quickly and efficiently as possible, and is keen to sweep all the psychoanalysts and long-term clients out of his hospital.

Naturally, poetic justice takes a hand, and he realises that he and Loes are like the ice-carriers they heard about on a holiday in France twenty years ago, men who used to bring slowly melting loads of fresh ice down on their backs from Pyrenean glaciers to the towns.

It's difficult to read this without remembering that Enquist is a psychoanalyst in her day job, and that she must have written this around the time that she lost her own grown-up daughter in a road accident. There's a lot of very dark anger here, and not much daylight glimmering through. But the "office politics" of the psychiatric hospital comes over very convincingly.… (més)

קראתי בעברית תורגם בשם המרדימנים. לא תורגם לאנגלית. החצי הראשון מצוין - השוואה מרתקת בין פסיכוטראפיה והרדמה על ידי תיאור אח ואחות שהראשון פסיכואנליסט והשנייה מרידמה. פרטים מרתקים על ההבדלים וביחוד על החיים במחלקת הרדמה בבית חולים גדול. אבל בחצי השני העלילה מסתבכת ומקלקלת את הספר לגמרי. בנוסף התרגום לעברית, ענייני אבל משאיר הרגשה של רובוטים מדברים ולפעמים משפטים לא ברורים. חבל. אולי אננה אנקויסט צריכה לפרוש… (més)

Mooi geschreven, echt Anna Enquist, maar dat afstandelijke vind ik wel mooi.
Alice is een jonge studente op een verliefde, 40 jaar oudere docent, leeft met hem, wordt zwanger en dan verlaat hij haar omdat hij haar niet wil belemmeren in haar ontwikkeling, hij als oude man.
Ze spreekt een abortus af maar krijgt één miskraam
.Ze sluit vriendschap met een jong jochie die vissen niet vangt maar voert en hij helpt haar weer een beetje mens te worden. Samen redden ze een vis door hem naar de dierentuin te brengen.
Dan ontmoet Alice Mark, wordt verliefd, trouwt met hem heeft succes in haar werk, echt, groot succes. Maar ze wil graag zwanger worden en dat lukt niet.
Ze denkt dat alle tegenslagen die ze krijgt haar eigen schuld zijn, zij deugd niet, zij kan het niet, zij verdient het niet.
Ze gaan een onderzoek en een fertiliteitsbehandeling in, maar ook dat mag niet baten. Ze wordt niet zwanger. Mark vind het allemaal wel erg en jammer, maar niet zoals Alice, (is dat wel ooit zo?) dat verwijdert ze wel van elkaar maar niet blijvend. Alice moet een groot stuk componeren en ze heeft het daar best moeilijk mee. Op een dag op het conservatorium rondlopend ontmoet ze een oude studiegenoot, Mark is net een paar dagen weg voor zijn werk en van het één……
Ze blijkt zwanger weet niet zeker van wie. Dat vind ik wel een minpunt. Bij de première van haar grote successtuk voelt ze vanbinnen de baby leven en het verhaal eindigt dat ze zich te barste schrikt van de zwangerschap. Jammer van dit einde wel.… (més)

Forty-year-old composer Alice Augustus is in the middle of fertility treatment when she gets the commission to write a full-scale piece for the centenary celebrations of a major orchestra. As she searches for inspiration for the piece, she looks back on her life and reflects on her situation as a woman creative artist and the curiously indirect connections between artistic creativity and biological fertility.

In other hands this could have been a fairly banal sort of "I'm pregnant with a new piece of music" story, but of course Enquist treats it with rather more subtlety than that. She fills the background with real practical knowledge of musical life and, indirectly, presumably also her experience as a writer of fiction. She also talks about the tricky situation of contemporary "classical" music (we all agree that music would die without new compositions, but most of us would rather not listen to them...); Alice in reality earns her living writing 20-second tunes for advertisements under a pen-name, but no-one in the respectable world of the Conservatorium is supposed to know that.

There's a running parallel story of Enquist's real idol, Joseph Haydn, with his very fulfilled musical life and his many unhappinesses outside that, and there's also the image that gives Alice the inspiration for her piece, the demolition of the Rotterdam building that was decorated with Co Westerik's iconic 17-metre-high relief sculpture "Girl with skipping rope" (see the cover art) — Alice clearly identifies Westerik's girl with her own longed-for child and wonders about the eventual destruction that is inherent in artistic creation. (There's a project to recreate the sculpture on the wall of the Rotterdam Eye Hospital, but it's all gone very quiet since it was announced in July 2019: the wall was still blank last time I looked.)

A complicated and rewarding novel.… (més)