Joris Mertens

François no tiene la vida que sueña. Vive solo, en una ciudad donde llueve constantemente, y lleva años trabajando en una lavandería sin recibir el más mínimo aumento. Sus pasatiempos se resumen en jugar los mismos números de lotería todas las semanas durante cinco años, sin resultado, y tomar una pinta de cerveza fría en el Monico donde se encuentra con frecuencia con Maryvonne, con quien le gustaría establecer una relación más íntima.

Una entrega cotidiana le lleva un día a llamar a la puerta de una mansión, escenario de un crimen, donde encuentra una decena de cadáveres y una bolsa llena de dinero. Por una vez parece que ha tenido suerte y François decide llevarse la bolsa... y todos los problemas que la acompañan.… (més)

Un livre aux couleurs sombres, à l’atmosphère sombre et pluvieuse (le titre étant à la fois une référence au travail du personnage principal dans une blanchisserie et une contre-référence au temps pluvieux qui règne pendant tout l’album). On a l’impression que l’histoire est un prétexte pour l’auteur pour pouvoir dessiner Paris, ou Bruxelles, ou une ville-capitale imaginaire, et il ne s’en prive pas. Les cases resserrées autour d’un ou de quelques personnages alternent en effet avec de nombreux paysages urbains en pleine page.
L’histoire est noire, triste et ironique à souhait, digne d’un petit polar qui ne dirait pas son nom, les couleurs sont sombres et saturées, les images chargées, le tout créant un sentiment d’étouffement dans un bel alliage entre la forme et le fond.
Pour ma part, je n’ai pas apprécié autre mesure cette bande dessinée parce que les dessins urbains réalistes ne sont pas forcément ce que je recherche dans ce type de livre, mais les lecteurs qui aiment ce genre d’ambiance sauront l’apprécier à sa juste valeur. M’ni Raton, qui a aussi lu cette bd, en est le parfait exemple. Elle dit même que c’est la meilleure bd qu’elle ait lue pour l’instant dans la sélection pour un petit prix local auquel nous participons ensemble. Et, même si M’ni Raton n’a pas les mêmes goûts que moi, elle a bon goût. A conseiller sans hésiter donc à ceux qui aiment ce genre d’atmosphère.… (més)

Over Bleekwater van Joris Mertens heb ik al zeer lovend geschreven. Over Beatrice kan ik bijna niet anders doen. Waarbij Beatrice nog iets extra's heeft want er wordt geen woord in gesproken en er is geen moment dat ik dat gemist heb.

In Beatrice wordt een jonge vrouw in schitterende rode kleding in een verder wat kleurloze wereld gevolgd die in haar dagelijkse routine van opstaan, naar het werk gaan, werken en weer naar huis reizen wordt onderbroken door een rode tas die op het station dagenlang onbeheerd op haar lijkt te staan wachten. Wanneer zij uiteindelijk besluit de rode tas mee naar huis te nemen, neemt haar leven een hele nieuwe wending, een wending waarover je kunt discussiëren wat er nu werkelijk gebeurt maar waarbij ik mij liever zonder verdere vragen laat meevoeren.

Dit boek heb ik samen gelezen met mijn levensliefje. Samen op de bank met het best grote boek op ons beider knieën. Dit boek is voor mij extra geschikt om samen te lezen omdat er zoveel te zien is op de zeer gedetailleerde tekeningen en je elkaar op van alles kunt wijzen waardoor ik meer zag dan als wanneer ik het alleen had bekeken. Zo ontdekte ik dat Beatrice de boeken die ze las tijdens het forensen bekende klassieke boeken zijn en waarvan ik het idee heb dat ze ook voor het verhaal zelf iets betekenen. Alleen ken ik die boeken wel van titel maar niet van inhoud zodat ik daar niet werkelijk een uitspraak over kan doen.

Een van de meest opvallende ervaringen bij het lezen van dit boek vond ik dat ondanks dat er niet gesproken wordt, ik wel voortdurend allemaal geroezemoes hoorde of geluiden van de straat. De tekeningen zijn zo levendig dat op een of andere manier niet alleen mijn ogen werden gestimuleerd maar ook andere zintuigen zoals mijn gehoor.

Voor mij een erg mooi boek dat ik zeker in de toekomst nog wel vaker wil bekijken en er van overtuigd ben dat ik dan weer nieuwe ontdekkingen ga doen.… (més)

Goh, wat is er over een boek als Bleekwater te schrijven? Ik ben er helemaal stil van.

Gelijk op de eerste bladzijde werd ik al in de tekeningen gezogen. Tekeningen vol met grote stadsgezichten waar je als lezer of misschien beter gezegd kijker wordt overrompeld door alle drukte van enorme gebouwen, reclames, allerlei verkeer, kinderkopjes op de straten en etalages van winkels met daarbij de alsmaar aanhoudende regen. Ik kon met gemak al die stadsgeluiden horen terwijl mijn ogen over de tekeningen gleden.

Het meest opvallende is het kleurgebruik van Joris Mertens. Sobere kleuren door het sombere weer met hier en daar rode en gele lichtaccenten. Zo reflecteren achterlichten van een langsrijdende vrachtwagen eindeloos in het natte wegdek.

Soms hoorde ik mijzelf een kreet slaken nadat ik een bladzijde had omgeslagen, zoveel pracht dat mij tegemoet kwam. Het is dan ook een boek waarbij ik geen enkele moeite had om heel langzaam te lezen.

Het verhaal lijkt een tijd lang niet echt ergens heen te gaan en meer een schets van het dagelijks leven van een gemiddelde burgerman die zijn sigaretje rookt, zo zijn vaste contacten in zijn vaste kroeg heeft en zijn werk als chauffeur van gestoomde kledij vakkundig uitvoert. De aanhoudende regen maakt het allemaal wat moeizamer maar hij slaat zich daar ook wel weer doorheen zoals wij allemaal doen, hopend op ooit een nog beter leven.

Verrassend dat er uiteindelijk toch nog wel degelijk iets opmerkelijks in het leven van de hoofdpersoon gebeurt. Opvallend genoeg had dat van mij niet eens gehoeven. De tekeningen zijn zo sterk dat ik ook alleen daarmee het schetsen van een gemiddeld bestaan prima had gevonden.

Na dit enorme tekenspectakel heb ik onmiddellijk Beatrice aangeschaft, het debuut van Joris Mertens. Zal me dat ook weer zo kunnen raken?… (més)