Siel Verhanneman

Wat met het licht dat binnenvalt. Door: Siel Verhanneman.

Waar Siel 6 jaar geleden nog een parel voor de incrowd was kent nu elke poëzieliefhebber van de lage landen haar. Ze is groot geworden. Haar eerste bundel (Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd) bestelde ik nog gewoon bij haar persoonlijk. Een paar dagen later zat die gesigneerd, mooi ingepakt en met allerlei leuke extraatjes in mijn bus. Ik ben dus een fan van het eerste uur, met een (toen nog) in eigen beheer uitgegeven bundel.

Haar tweede bundel (Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn), wederom met illustraties van Larissa Viane, heb ik ook. Deze werd toen uitgegeven bij Angèle. Nu is er haar derde bundel. Zonder Larissa en bij De Arbeiderspers. Het is een heel andere bundel geworden: qua vorm, inhoud en thematiek. Rouw, een thema innig verbonden met Verhanneman, voert ook nu weer de boventoon. Maar deze keer op een lichte, welhaast terloopse manier die toch diep snijdt en kerft. In de dichter, in de lezer.

Haar mooiste gedichten zijn diegene die ze schrijft bij het werk van kunstenaars als Degas, Murphy, Bacon. Hoewel het daar over de kunst gaat wordt het, door de afstand als uitgangspunt te nemen, nog intiemer en persoonlijker.

Wat nu met het licht dat binnenvalt is een uiterst passende titel voor deze bundel: hoewel het boek boordenvol donkerte en verdriet zit, rauw en rouw de boventoon voeren, schuilt er in alles een groeiend licht. Er wordt gewerkt aan het lichaam dat overblijft na intens verdriet; er komt ruimte, er wordt gegroeid, gecreëerd, gevreeën, geschreven, geleefd.

Zeer benieuwd naar waar dit pad Siel en ons, fans van het eerste uur, gaat brengen. Ik koester mijn drie bundels liefdevol.… (més)

Of iedereen gaat dood door Siel Verhanneman

Na 2 dichtbundels schreef Siel nu ook een roman. Als fan van het eerste uur (ik heb haar eerste bundel zelfs gekocht voor ze een uitgever had) kon ik niet wachten om dit boek te lezen.

Of iedereen gaat dood gaat over Saskia, therapeute en Lander, een cliënt van haar.
Maar het gaat ook over de vader van Lander en misschien wel over de vader van Saskia. Het gaat ook over liefde, liefde die er is, die er niets is, die voorbij is, niet echt is maar ergens toch weer wel.
Over verlangen, eenzaamheid, alleen zijn en toch niet.
Over twijfelen, bang zijn, zeker weten al is het niet waar.
Over verlies dat kraters slaat waar men bruggen zou kunnen bouwen.
Over pijn die er is, die woekert en niet gezien wordt, door anderen en door jezelf.
Over magisch denken en jezelf proberen helpen.
Of toch niet.

Tussen Saskia en Lander groeit er iets maar het bloeit niet, het escaleert.

Hoe beleeft een therapeut therapie?
Hoe was het voor Siel om naast Saskia ook Lander te zijn, in dit boek?
Schrijven is een vorm van therapie, lezen ook.

Of iedereen gaat dood is een donker boek, een zwaar boek, enkel opgelicht door de frisse taal van Siel. Het is een ambitieus boek, moedig en origineel.

Toch lees ik liever haar poëzie, maar dat heb ik bij Marieke Lucas Rijneveld ook, dus dat zal een afwijking van mij zijn.… (més)