Alejandro Zambra

Ik wist oorspronkelijk niet goed wat ik van deze korte novelle moest denken. Een 30-jarige docent literatuur, Julian, leest 's avonds voor het slapen een boek ('Het verborgen leven van bomen') voor aan zijn stiefdochter, terwijl hij zich in toenemende mate zorgen maakt over zijn partner Veronica (de moeder van het meisje ) die maar wegblijft. Dat wegblijven wordt de mantra van het verhaal, dat tussendoor opgevuld wordt met herinneringen van Julian aan zijn jeugd, aan een eerdere pijnlijke relatie en aan de eerder trieste verwachting dat het kleine meisje zich later niet veel van hem zal herinneren. De novelle laat dan ook een bittere nasmaak achter, samengevat in deze overdenking van Julian: “Het is goed, er waren geen verplichtingen aan verbonden, zoals het zou moeten zijn: we hebben lief om te stoppen met liefhebben, en we stoppen met liefhebben om te beginnen met liefhebben anderen, of om alleen te eindigen, voor een tijdje of voor altijd. Dat is de leer. De enige leer.” Dit is een leuke kleinood, dat ons – net als Julian ten aanzien van zijn stiefdochter – eerst sust, maar ons ontnuchterd achterlaat.… (més)

A historia de dous persoas novas tristes len novelas xuntos. Unha novela breve como a vida, e pequena como un bonsai, pero que pasa por ser unha historia longa, gracias á literatura, cos coidados que necesita, tamén como os bonsais. Parece un divertimento pero contén moito máis que un xogo literario coas súas reflexións sobre a literatura, o amor e a vida. A destacar o epílogo de Leila Guerriero, que case se fusiona coa propia historia de Zambra, nunha especie de remate esperado para salvarnos da soidade na que nos deixa a historia principal.… (més)