Een wereld is ieder mens, bevolkt door blinde schepselen in duister oproer tegen het ik, de koning die over hen heerst. In elke ziel zijn duizend zielen gevangen, in elke wereld houden duizend werelden zich schuil en deze blinde, deze duistere werelden zijn echt en levend, hoewel onvoldragen, zo waar als ook ik werkelijk ben. En wij koningen en vorsten van de duizend mogelijke in ons zijn zelf onderdanen, zelf gevangen in een groter schepsel, wiens ik en wezen wij evenmin begrijpen als onze meerdere zijn meerdere. Hun dood en liefde slaan in ons gemoed een toon aan. Als wanneer een enorme stoomboot voorbijvaart in de verte, onder de horizon, die ligt te glanzen in de avond. - En wij weten niet dat hij er is, niet voordat een boeggolf ons op het strand bereikt, eerst een, dan nog een en nog veel meer, ze slaan en bruisen totdat alles weer geworden is zoals het was. - En toch is alles anders. Zo grijpt een vreemde onrust ons, ons schaduwen wanneer iets ons zegt dat schepselen hebben gereisd dat enkele van de mogelijke zijn bevrijd. Gunnar Ekelöf.