MIJN HUIS HEEFT VENSTERS OP DE ZEE; Gavin Maxwell

In het eenzame Camusfeàrna, een huis aan de onherbergzame kust in het noordwesten van Schotland, is jaren geleden de grondslag gelegd voor een vriendschapsband die haar weerga niet vindt. Het begon toen de natuuronderzoeker Gavin Maxwell - van jongsaf begiftigd met een grote liefde voor dieren - besloot een vrolijke otter, die in de wandeling Mij werd genoemd, te adopteren. Maxwell ontdekte al gauw dat de geestige, ondeugende, pientere en veeleisende Mij in de waan verkeerde dat hij Maxwell had geadopteerd. Maxwell had geen otter, de otter had hém. In Londen werd Mij uitgelaten aan een halsband, hij zwom in het bad en koos zelf zijn speelgoedbeestjes uit in een naburige winkel. Maar toen hij eenmaal op het witte strand bij Camusfeàrna was aangeland, kon hij naar hartelust in de omgeving ronddolen en was hij het levende en amusante middelpunt van dat afgelegen lieflijke oord.
In dit verrukkelijke boek, dat hard op weg is boven aan de lijst van veelgevraagde boeken te komen, beschrijft Gavin Maxwell op onnavolgbare wijze de band die, als gevolg van begrip en respect, tussen mens en dier mogelijk is.

DOKTER ABELMAN, DE LAATSTE NIJDAS; Gerald Green

Ogenschijnlijk had de grijzende Samuel Abelman niet veel weg van een dokter - uiterlijk niet en in zijn manier van doen nog veel minder. Zijn praktijk ging achteruit en de buurt waar hij gevestigd was werd van jaar tot jaar minder, maar dat alles was voor hem geen beletsel om zijn beroep met dezelfde verbeten toewijding te blijven uitoefenen, onverschillig wie er op zijn spreekuur kwam: een van de vele losgeslagen armoedzaaiers uit de buurt of een enkele oude getrouwe die maar al te goed wist dat achter Sams kwaadaardige uiterlijk een grote kundigheid en mensenliefde schuilgingen. Sam Abelman en de televisie vormden wel twee heel verschillende werelden. En toch bracht het toeval hen tezamen. Toen de geslaagde televisieman Woody Thrasher voor een bijzonder programma eenmaal zijn keuze op dokter Abelman had laten vallen, zat hij echter met één grote moeilijkheid: hoe moest hij de mislukte kant van dat zo welbestede leven verdoezelen? Maar naarmate dokter Abelmans levensgechiedenis hem werd geopenbaard, kreeg voor Thrasher het begrip succes een nieuwe inhoud en weldra ging hij een diep respect koesteren voor de oude man die zijn leven lang een grote strijd had moeten voeren - een strijd vol menselijke aspecten die geen van ons vreemd zijn.

DE MUSSEN VAN DE MARCUSKERK; Thomas Savage

Dominee Raymond Thomas Ferris werd bepaald niet benijd door zijn collega's. Zijn kerkje stond in een vergeten buurt; het dak lekte, het sanitair deugde niet meer en de gemeente telde maar zeventig leden. Niet dat de vriendelijke dominee zich over al die dingen zoveel zorgen maakte. Om het lekwater op te vangen had hij drie koperen pannen; en voor het repareren van het sanitair had hij meneer Teagarden, een van zijn gemeenteleden, die bijzonder handig was in dat soort zaken. Overigens waren er in zijn gemeente, hoe klein dan ook, problemen genoeg. Maar is er voor een dominee dankbaarder werk dan mensen in hun moeilijkheden op te vangen?
Neem nu bij voorbeeld Al Long, die eruitzag als een derderangs circusartiest en die het nooit lang in een baan uithield,; tandarts Marsh, die op geregelde tijden een "inzinking" kreeg; en dan Jebby Moss, die door de dood van haar kindje zo zwaar werd getroffen. Maar bovenal de kinderen: zij hadden de hulp en bescherming van dominee Ferris het hardst nodig. In de ogen van juffrouw Lydia Brumall, die in een deftig huis tegenover de kerk woonde, waren al deze mensen,de dominnee incluis, nietveel zaaks. Zij begreep ze niet en wilde ze ook niet begrijpen. Hoe zou ze ook kunnen bevroeden dat ze onder de druk der omstandigheden nog eens zo nauw bij hun leven zou worden betrokken?
De mussen van de Marcuskerk is beurtelings hartverwarmend, vol humor, ontroerend en tevens bemoedigend, wanneer we zien hoe tenslotte enkele hermetisch gesloten harten en deuren opengaan om het wonder binnen te laten.

EEN KIND ZAG TEVEEL; Edwin Lanham

Welgemoed beklom de tienjarige Pammy Carter de trap van het flatgebouw om op nummer 3A een envelop af te geven, en toen de deur werd opengedaan, kon ze in haar argeloosheid niet vermoeden dat ze in de ogen van een moordenaar keek. Maar de man wist wie zij was en waar ze woonde, en toen de moord aan het licht was gekomen, bleef hem maar één ding over: haar voorgoed het zwijgen op te leggen. Voor de Vader van Pam, die als redacteur aan een groot dagblad verbonden was, braken er dagen van ondraaglijke spanning aan: hij moest zijn dochtertje uit de klauwen van een gewetenlooze boef zien te houden. Toen zij ten slotte toch op mysterieuze wijze werd ontvoerd, begon de grond onder zijn voeten te wankelen ...
Bij de speurtocht, die een eeuwigheid scheen te duren, was hij echter niet alleen. Zijn collega Laura Parker was niet uitsluitend een hard werkende, charmante vrouw die uit hoofde van haar beroep als mode-redactrice goed gekleed ging, maar tevens een vrouw met een warm hart, en zij was het die Buce Carter terzijde stond toen zijn levensgeluk aan een zijden draad hing.
Een adembenemend verhaal, waarin de spanning naarmate de ontknoping nadert tot ongekende hoogte stijgt.

Bron: Readers Digest Omnibus 23 ( )