Compositorisch zit de roman knap in elkaar. Mendoza wisselt de zoektocht van Prullàs af met fragmenten uit diens nieuwe toneelstuk. Dat is een blijspel waarin een moord wordt gepleegd. De dialogen vormen een echo van de verwikkelingen rondom Prullàs. De roman vormt als het ware de uitvergrote spiegel van het blijspel dat in het boek ten tonele wordt gevoerd.
Het is met 456 vertaalde pagina's een lijvig boek geworden voor een komedie die best wat slanker had kunnen uitpakken. Anderzijds heeft het zich voortslepende ervan ook iets fascinerends. Zelf vind ik Mendoza het sterkst in zijn hyperboolachtige typeringen. Grote en kleine dingen uit de geschiedenis worden in zijn verhalen verwerkt en vastgenageld in de acties en bedrijvigheden van schelmige personages.

Toch sla je het boek met een licht ontevreden gevoel dicht. In een recent artikel in El Pais constateerde Mendoza nog dat de moderne roman op sterven na dood is. Van zo iemand zou je verwachten dat hij met zijn eigen romans de levensvatbaarheid van het genre tracht aan te tonen.

Met De stad der wonderen lukte hem dat, met Blijspel in Barcelona minder. Het voornaamste bezwaar is dat hij de intrige als een nachtkaars laat uitgaan. In de tweede helft van het boek weet hij weliswaar de aandacht lange tijd vast te houden, maar de plotselinge ontmaskering van de moordenaar is een behoorlijke domper. Het is te hopen dat Mendoza met zijn volgende roman zijn eigen theorie nadrukkelijker zal ontkrachten.

De titel 'Blijspel in Barcelona' wekt de suggestie dat je het vooral niet te serieus moet nemen met de moord op de zakenman en theaterliefhebber Ignacio Vallsigorri. Maar na lezing weet je niet goed waar Mendoza naar toe wil. De komedie hangt tussen parodie en ernst.
'Blijspel in Barcelona' is een vakkundige thriller. Het boek pretendeert echter meer. Anders had de schrijver niet zoveel aandacht hoeven te besteden aan hedendaagse geschiedenis of aan de opkomst van het nieuwe theater en evenmin aan Prullàs' talrijke romances of de uitstapjes naar zijn vakantievierende gezin.
Zoals het hoort, houdt Mendoza de lezer lang in onzekerheid over de toedracht van de moord. De oplossing komt tenslotte uit een volstrekt onverwachte hoek. Net iets te onverwacht eigenlijk. Misschien is dat wel de bedoeling. Zoals het misschien ook de bedoeling is dat de vele draden allen in het verhaal passen zonder een hecht weefsel te vormen.
Of 'Blijspel in Barcelona' daarmee inderdaad het 'langverwachte vervolg' is, dat moet het publiek zelf maar uitmaken.