Beautiful, quiet little story of a family's two week vacation on the seaside. They go to the beach and do very normal things. Each family member has their point of view shown. ( )

After being enraptured by Sherriff's The Hopkins Manuscript, this was certainly a change of pace. If nothing else, Sherriff has shown us he can write a tight, emotional, human drama (Journey's End), a big science fiction setpiece (Hopkins), and now this: a gentle, quotidian, nostalgic little celebration of life's simple pleasures. Author Kazuo Ishiguro, writer I admire greatly, describes it as a "delicate" exploration of "the beautiful dignity to be found in everyday living."

An ordinary, middle-class family of five in 1931 England: the Stevenses: father, mother, and their three children: young adults Dick and Mary, and rowdy ten-year-old Ernie, are preparing for their annual two-week trip to the seaside. They always go there and nowhere else. They always stay at the same boardinghouse. Even the day of packing and preparation is ritualized, scripted according to Mr. Stevens's "Marching Orders." And it is filled with a lovely anticipation pleasurable in itself, as exciting as Christmas Eve, where divergence from hallowed traditions would take some the of the heart out of it. There is a frisson of tension even over the change of train at Clapham Junction: will they make the change? Will they find seats together? Who might sit with them? Even though of course it all comes right.

These tiny dramas unspool throughout this gentle story. Mr Stevens relishes his long solo walks on the downs, savors the feel of an open collar, stout walking shoes, and a companionable pipe in the local pub. The family gathers in their bathing cabin (they splurge on one with with a balcony!) to watch the sea and the people. They play games in the arcade, listen to the band. Mary has a desultory flirtation with a young man, which (of course) goes nowhere. An elegiac tone creeps in here and there: the children are growing up. There is a hint that this could be the last of these time-honored holidays. Ernie may build the last of the Stevens sand castles; Dick may go off with some friends next year. Mrs Stevens notes with a pang that the boardinghouse is looking shabby; the ingratiating landlady has aged, looks ill and anxious. And Mrs Stevens, a shy, rather simple woman (whose husband occasionally notices her dropped h's with mild irritation) actually doesn't even like the sea. Her favorite part of every day is her quiet hour in the evening, alone while the others are out and about, with her needlework and a glass of port (for her health), the bottle carefully measured out to last the whole fortnight. Some readers criticize Sherriff's depiction of her as rather empty and inattentive, but I wonder if that was his point: that's the role women had, or at least that was her role in that family in that time - overlooked, unattended, unimportant to the people she devoted her life to. She's the one, after all, who notices the strain the landlady is under as her customers are trickling away: older, alone, and struggling.

That's pretty much it. One family, one seaside holiday, one little stream of beloved activities to be cherished, looked forward to, enjoyed, clung to and - ultimately - to be lost. It doesn't seem like much, but beautifully observed, generously respected, it should stir some memories of beloved family traditions in many readers. ( )

A wonderful sweet tale of a simpler time. Some of Mr Sherriff's descriptions of feelings about a holiday were so right on I was whisked back in time to my childhood. Though even as an adult the anticipation and the relief after making a connection are just as he sets out. It really brought to life a wonderful fortnight at the seaside. I basked in it. I'm now on a quest to find his other books. I'm very curious after reading the afterward to this volume. This audiobook was read by a woman (including the author's note at the end), so I was quite surprised to find R.C. Sherriff was a man. ( )

Engeland, 1931. Bijna een eeuw geleden, maar als je leest, toch heel herkenbaar. Sterker nog, het boek heeft aan kracht niets verloren, de Britse geest ademt door alle bladzijden heen. In de manier waarop ze met elkaar omgaan, met elkaar converseren, in wat ze doen, de familie Stevens is Britser dan Brits.

Het verslag van hun vakantie aan de kust, in Bognor Regis, is een klassieker. Zonder dat het ooit spectaculair wordt, zonder dat er ook maar iemand van de familie ineens de hoofdpersoon van de roman wordt. Volwassen kinderen die meegaan met hun ouders op een strandvakantie, die bestaat uit wandelen, strandhangen, een potje cricket en middagdutjes, de tijdgeest komt ook duidelijk naar boven, al heb je het vermoeden dat dertig jaar later aan de Britse kust nog miljoenen locals precies op dezelfde manier hun vakantie vieren.

Het leuke aan het boek is dus dat je graag verder leest, terwijl het vrij voorspelbaar is wat er gaat gebeuren. Dat het perspectief geregeld verandert, waardoor je de familie Stevens steeds beter leert kennen. En ook al ben ik er nooit geweest, ik weet zeker dat wanneer je nu door Bognor Regis zou wandelen, je je goed kunt voorstellen dat de familie Stevens daar heeft rondgelopen. Je zou bij wijze van spreken de plek kunnen aanwijzen waar ze op het strand zaten.

Het is niet gebeurd, maar een soap in de jaren vijftig gebaseerd op dit verhaal was goed voorstelbaar geweest. Een jaren tachtigversie ook. En dus las ik het met plezier, zoals ik in de jaren negentig ook met veel plezier heb gewerkt voor Britse touroperators, er voor zorgend dat vele Britten een geweldige vakantie hadden. Hun eisen waren zestig jaar na dit boek wel iets veranderd. De middenklasse had meer te besteden, maar hun Britse manieren, hun manier van communiceren, de gedachtegang die in dit boek zo mooi naar boven komt, het blijft erg herkenbaar.

Citaat: “Niemand van het gezin was blijkbaar bereid zich uit te spreken. Ze wisten dat ze op het punt stonden een besluit te nemen dat de vakantie zou kunnen maken of breken. Als het huisje werd genomen en het was geen succes zouden ze overal worden gekweld door dingen die ze met het geld hadden kunnen doen, maar als ze het niet namen, zouden ze even afschuwelijk kunnen worden gekweld door de zelfvoldane gezichten van mensen die er wel een hadden: ze zouden er stiekem langsglippen, beschaamd, terwijl ze zich arm voelden, en ordinair…” (p.154)
( )

Set in the 1930s, this simple story of the seaside holiday of a suburban English family captures a lost time so vividly, while still seeming to tell us some much that is true about human nature then, now, and always. ( )