Zo verkeert een ingetogen roman over een rechterlijke dwaling ergens halverwege in een krimi en tegen het eind in een feelgood sprookje waarin alle neuzen ineens de dezelfde kant op staan. Ik zal niet zeggen dat het verhaal niet een beetje zoetsappig is af en toe. Ik zal niet zeggen dat de plot wel wat onwaarschijnlijk is hier en daar. Ik zal ook helemaal niet zeggen dat alle formuleringen even mooi of helder zijn. Maar ik vind het knap hoe De Moor aan een handvol miezerige feiten een vrolijk stemmende louteringsroman heeft weten te ontfutselen.