Als we spreken over oorlogen, hebben we het vaak over landen alsof het personen zijn. Denk aan nu Rusland en Oekraïne. En in de Tweede Wereldoorlog aan Duitsland als ‘the bad guy’, Als je op de details inzoomt, blijken de zaken vaak wat ingewikkelder te liggen. Zo was bijvoorbeeld niet elke Duitser een nazi en kan je je afvragen of je Duitse kinderen al het leed kan aanrekenen dat slachtoffers indertijd is aangedaan. Dit is het uitgangspunt van ‘Mano vardas - Maryté’, van de Litouwse schrijver/dichter/ regisseur/acteur Alvydas Šlepikas (1966). Het boek is in het Nederlands vertaald als ‘Mijn naam is Maryté’.

Dit boek gaat over de ‘wolfskinderen’, Duitse kinderen die na het einde van de Tweede Wereldoorlog rondzwierven door Litouwen, op zoek naar eten. De situatie aan de oostkant van Duitsland was chaotisch: soldaten van het Rode Leger namen huizen en goederen in beslag, zetten families op straat, en wie niet gehoorzaamde werd zonder pardon neergeschoten. De overgebleven Duitsers waren in het algemeen vrouwen, kinderen en bejaarden die zich niet konden verdedigen tegen zwaarbewapende soldaten. Veel kinderen trokken Litouwen in op zoek naar voedsel. Soms op verzoek van wanhopige moeders, soms omdat ze geen ouders meer hadden en hoopten in Litouwen hulp te krijgen. Šlepikas baseerde zijn verhaal op de getuigenissen van wolfskinderen die deze periode hebben overleefd en in Litouwen zijn blijven wonen. Daarvoor was hij waarschijnlijk net op tijd; de laatste overlevers uit die tijd zijn inmiddels al behoorlijk oud.

De opzet van het boek verraadt Šlepikas’ achtergrond als dichter: het taalgebruik is poëtisch en de opbouw van het verhaal is fragmentarisch, bijna dromerig. Kinderen doemen op uit de mist, lopen in de sneeuw of in een donker bos, je volgt ze even, waarna ze weer uit beeld verdwijnen. Maryté komt in de eerste helft van het boek slechts zijdelings voor, als een soort bijfiguur, en ontpopt zich dan ineens tot hoofdpersoon van de tweede helft van het verhaal, terwijl het lot van personages die eerder prominent in beeld waren onduidelijk blijft. Daarmee symboliseert de schrijver waarschijnlijk hoe deze periode nu in de geheugens van de mensen bewaard is gebleven: schimmig, onduidelijk en vol onzekerheden over het lot van de geliefden van toen. Tegelijk zal dit aspect van het boek wat onbevredigend zijn voor lezers die complete verhalen met duidelijke antwoorden zoeken.

Je moet een sterke maag hebben om dit boek te lezen: al in de eerste tien pagina’s is er een kind doodgeschoten en een ander verdronken, waarna je ook nog wordt geconfronteerd met een verkrachting. Het is een hoop ellende zonder lichtpuntjes en doet wat dat betreft een beetje denken aan het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes. Een deel van de kinderen heeft deze periode overleefd en een leven kunnen opbouwen in Litouwen, maar dat is niet een aspect dat in dit boek aan de orde komt. Het focust puur op de wanhoop van de kinderen in de koude winter van 1946. Daarmee werpt het een ijskoud en compromisloos licht op een vergeten periode uit de geschiedenis en - ook nu helaas nog relevant - wat een ellende volwassenen kinderen aandoen met hun haat en oorlogen. ( )

On my search for Lithuanian books, another one that frequently came up was [In The Shadow Of Wolves] by [[Alvydas Šlepikas]]. It was translated from Lithuanian to English by Romas Kinka.

This novel deals with the wolf children - Wolfskinder, German children who lived in Eastern Prussia shortly after World War Two and crossed into Lithuania to find food to survive, or even to bring back to their families. The story starts with one such family, a mother and her five children, who try to survive the first winter after the end of the war. They are under constant thread of starving or freezing to death, of being raped or killed. While at first the reader gets to know the situation mostly from the mother's point of view, the story then follows some of the children who go to Lithuania, crossing the wilderness and meeting locals to find food and shelter. Some are welcoming, others are not. While at first Lithuania seems like some kind of paradise, it soon becomes clear that the locals have their own problems, too.
Chapter after chapter loosely follow each other, and there is no considerable structure, which mirrors the existence of the characters who live from day to day because they cannot look further. The writing is beautiful in parts, reminiscent of a fairytale, but it is sparse and harsh in others. The author first intended this to become a documentary, and it still shows - I could imagine the scenes as a film, it is cinematographic in its descriptions, evoking haunting images in the reader's mind. The ending comes very sudden, which left me wanting more. Likewise, some characters just disappear from the story and the reader does not learn anymore about them. While this is unsatisfying, I think that again, it mirrors the experience of the characters, who lost family members or friends, sometimes by sheer accident, without any chance to learn about their fate. ( )

Based on true events I had never heard of or learned about, this book opened my eyes to the strength of survival that women and children had during WWII. I'd love to see this book made into a movie. Although some reviewers have complained the writing is too sparse, I found it in line with the frame of mind of the characters and the bleak setting. ( )

It is 1946, WWII has ended and in East Prussia, German families are being forcibly removed from their homes to make way for the victorious Russian military and their families. Eva, her children and her aunt, having managed to salvage a bit of bedding and other material, have been sheltering in a woodshed on the corner of the’r former property. She doesn’’t know the fate of her husband, who had gone off to fight in the German army years before. They are starving and forced to forage, beg, even steal. A few of her older children will make a perilous journey across the border into Lithuanian to find food.

Based on the true story of the “Wolf Children” or Wolfskinder,Slepikas’s novel has a lingering sense of fairy or folktale. Perhaps it is the snowy, frigid landscape, or the mention of little Hansel early on, or the portrayal of children on a dangerous journey. Perhaps it’s all of these things, but the story is not a fairy tale; it’s the story of war and it’s aftermath—of winners and losers, and those caught somewhere in-between. It’s about cruelty and callousness, empathy and kindness. This is a harrowing and riveting short tale, which still haunts even now, four months after I read it. ( )

This is a gut-wrenching piece of historical fiction. As WWII ended, German families were thrown from their homes by Russians. Many of the families were subjected to brutality and starvation. Apparently, many children made their way over the border into Lithuania to find food for themselves and their families. These children were called the "wolf children" because they lived in the forests and came out to beg or steal food. However, Šlepikas makes it clear that the war had turned many, many people into wolfish predators. The reader follows the experiences of two particular families, specifically the children. Their fight to survive is epic. Although deeply painful to read, I learned of the "wolf children" and was once again reminded of the primal drive to survive in this well-written book. ( )