"Als ik moest kiezen, was ik liever een zeehondje dan een boek." (p. 9) Met deze openingszin maakt Büch meteen duidelijk dat het boek in groot gevaar is. En dat gevaar komt zowel van binnenuit als van buitenaf. Zo draagt het huidige papier op termijn door verzuring zijn eigen destructie met zich mee. En zo valt er nog meer te vertellen over de ziekteleer van het boek of de bibliopathologie (term van Kowalik). Maar het grootste gevaar komt van de mens die te weinig zorg draagt voor het boek, met de tweede wereldoorlog als triest dieptepunt. Graag had ik Büch hier wat meer zien vertellen over wat hij en passant de bibliopsychopathologie noemt (= de leer die zich bezig houdt met gek geworden bibliofielen). Büch overloopt in dit werkje, dat aansluit op zijn eerdere boek Bibliotheken, op een drafje de wisselvalligheden in het leven van boeken: verdronken boeken, verbrande boeken, gestolen boeken, valse boeken, reddende boeken, reizende boeken, enz... Over deze laatste stelt hij bijv. mooi: "Ik zou eigenlijk , alles over alle boeken willen weten. Maar dat is teveel gevraagd: boeken houden hun geheimen. Desniettegenstaande meen ik dat boeken niet te veel moeten reizen, dat is een pest voor ze. Behalve wanneer ze naar mij toe reizen. Dan is het goed." (p. 137) Mooi, toch? ( )

Boek voor de echte bibliofiel