De reisverhalen van Theroux zijn altijd leuk om te lezen, omdat hij een heerlijke atypische reiziger is. Als iets populair is, zal hij een andere route kiezen. Als hij zich als een local kan gedragen, doet hij dat. Hij slaapt in slechte hotels, zwerft door lelijke buurten en praat met velen om zodoende te weten wat er speelt in een land, niet wat de reisgidsen zeggen wat hij zou moeten zijn.

In dit boek begint hij in Gibraltar, ziet aan de overkant Marokko liggen en begint aan een reis over land om daar te komen. Kortom, een rondje middellandse zee, met alles wat hij onderweg tegenkomt. En dat beschrijft hij op zijn eigen typerende wijze. In Spanje reist hij weliswaar langs de kust, maar weet de drukte feilloos te mijden. Hij pakt veel boten, omdat hij Mallorca, Corsica, Sardinië en Sicilië meepikt, waardoor hij weer naar havensteden moet, die meestal iets ruiger, iets gevaarlijker zijn dan badplaatsen. En dat past weer prima bij de schrijver die de cultuur rondom de meest toeristische zee ter wereld wil proeven.

Lastig is het wanneer hij door voormalig Joegoslavië verder wil reizen, maar op plekken komt waar zelfs oorlogsjournalisten niet willen bezoeken. En dus moet hij andere oplossingen vinden. Net als in het midden oosten, waar het, ook toen al, erg onrustig was. En zo zien we Theroux ineens vanuit Istanbul op een cruiseschip verder reizen. En op zijn eigen manier is dat ook weer boeiend om te lezen.

Wat we in veel reisboeken niet zien, is dat hij zijn reis onderbreekt en later weer oppakt. Het wordt even tussendoor vermeldt, maar verder genegeerd. Aan de ene kant logisch, het gaat alleen om de reis, we hoeven niet te lezen over zijn thuiskomst, zijn familiebezoeken en wat hij nog meer thuis doet, aan de andere kant vreemd, aangezien het verhaal als een enkele langs trip wordt gebracht, terwijl we weten dat hij tussendoor wat anders heeft gedaan.

Ook in Noord-Afrika lukt het hem niet langs de kust te blijven reizen. En zo is hij maanden later ineens weer terug in Italië om van daaruit via Frankrijk weer naar Marokko te reizen. Omslachtig. Onlogisch. Het doet toch wel een beetje afbreuk aan zijn prachtige voornemen om de paar kilometer die Gibraltar van Marokko scheiden met een mooi kusttrip van duizenden kilometers te overbruggen.

Maar al met al vond ik het toch weer een genot om de avonturen van Theroux te lezen. Zijn observaties, zijn ontmoetingen, zijn analyses, het maakt hem een van mijn favoriete reisschrijvers. En gelukkig heb ik nog een aantal ongelezen titels in de kast staan.

Citaat: “Ik was dolblij dat ik dit vredige plaatsje had ontdekt. Meestal reisde ik door tot ik een plaats vond die me aanstond, en als ik een bepaald gevoel kreeg, dan bleef ik daar. Dat was ook een van de redenen waarom ik alleen reisde, want het kwam zelden voor dat twee mensen dezelfde kwaliteiten zagen in een plaats (‘Waarom wil je hier blijven? Ik dacht dat we verder zouden reizen’). (p.61) ( )

The Mediterranean is simultaneously a barrier and a shared resource depending on how it's used and viewed. Does influence span it, or is influence limited by it? The travel limitations faced on Theroux's overland sections are contrasted by the fact that the sea is right there for travel, illustrated by the constant retreat to a ferry, cruise ship, etc. Really enjoyed the contrast of the different cruise experiences. ( )

Certainly the best of Theroux's work - though I have yet to read a book of his that wasn't at least interesting. His grand idea this time is to travel from Gibraltar to Ceuta (Morocco), the two fabled pillars of Hercules, but to do so the long way round. That's the principle, at any rate. What follows is a uniquely bizarre adventure that swings this way and that around the Med; nothing is as simple as it seems. Wonderfully fun. ( )

I've liked Paul Theroux's travel writing since I was in college, when I read Kingdom by the Sea, his account of traveling around England by foot. I love that he's grumpy, opinionated, straightforward, and difficult. And when he's on, he's really funny. I laughed out loud several times over the course of this book. But damn, it was tough going until he got to the war-torn countries. I'd say the first half of the book, spanning Spain, France, Italy, and the various islands, were some of Theroux's least inspired writing, at least what I've read from him. He seemed dour, the places all began to feel the same, he was forever walking around unremarkable coasts, looking for hotels and dinners. But once he got to Albania, the entire tone shifted, and I began to feel Theroux was in his element. When this book was published, the Bosnian conflict was in full swing, so I feel much of his writing here qualifies as war reportage. From there, the work only got stronger. His blunt assessment of Israel was interesting, as were his journeys through Syria, particularly with the hindsight all of us now have of that troubled country. I also got a kick out of his time in North Africa. I think he did, too. He was most alive when he was in these locales. I also liked the sheer weirdness of how Theroux randomly gets on a luxury cruise--which I think he writes about fantastically. He follows this up with two more cruises, only these are far more modest, even weird. I appreciate the unself-conscious nature of much of Theroux's writing here. I just wish he'd cut out half of the countries he visited. It felt as if he were simply going through the motions in order to maintain the idea of the book--or the gimmick, I guess, which was to travel from one Pillar of Hercules to another. ( )

Excellent writing about a clockwise circuit of the Mediterranean, more or less. He skips a few places due to the political and military nature of that spot of geography, but does a good job getting into and eyeballing places the average person would not go. A really good eye for some incriminating detail.... ( )