Dit is een beetje vreemd maar heel indringend verhaal over Antonia.
Het begint als Antonia een jaar of 45 is, haar kinderen, een wat merkwaardige dochter en zoon, zijn beiden volwassen en haar man heeft net aangekondigd dat hij van haar wil scheiden. Dan wordt haar leven steeds verder terug in de tijd beschreven. Het is een leven met haar behoorlijk welgestelde man, zeer autoritair en dwingend maar ook lief tegen haar. Hij heeft als doel haar op te voeden en te kneden naar een ideaalbeeld, hij gaat ondertussen om de haverklap vreemd, verlaat haar ook voor een veel jongere vrouw waar hij verliefd op is omdat ze wel een soort eigen idee en leven heeft.
Antonia beleeft ook, tijdens een vakantie een heel gepassioneerde liefde maar raakt daar, weer thuis in Londen waar ze hem na een poos weer ontmoet, door teleurgesteld. Dan gaat het verhaal terug naar de tijd dat ze een jaar of 18, 19 is, ze woont bij haar ouders, haar vader is een teruggetrokken man die zijn leven doorbrengt met het bestuderen van het sociale leven in de middeleeuwen en verder een beetje “erbij hangen” in het zeer uitgebreide feestende sociale leven van zijn vrouw. Antonia’s moeder is een dwingend mens, die weinig anders doet dan feestjes geven en aflopen, mensen uitnodigt, minnaar na minnaar verslijt en haar dochter onophoudelijk kleineert, Antonia is een teruggetrokken meisje, ervan overtuigd dat ze dom, onhandig en lelijk is. Zo zitten ze met hun drieën in elkaars tang, je kunt je vragen bij de figuren afzonderlijk, hoe ze zo zijn geworden maar eigenlijk is het allemaal erg logisch en. Begrijpelijk.
Dan komt Geoffrey logeren, die Antonia heel snel verovert, lief tegen haar is, haar mooi vindt, haar verleidt, belooft haar mee te nemen naar Londen, waar hij een manege wil beginnen. Hij zegt steeds dat hij met haar ouders gaat praten... Ze rijden samen paard, waar Antonia erg van houdt en ze laat hem allerlei mooie plekjes zien. Als hij haar op een moment hevig opgewonden niet alleen wil kussen maar aan haar kleren begont te rukken schrikt ze terug (ze is niet alleen
pas 19 maar het verhaal speelt in 1926, ze weet niet wat haar overkomt, weet niets van lust en seks). Je voelt de tragedie al aankomen, als hij een poosje naar Ierland gaat, waar hij woont en hij niets van zich laat horen. Als hij terugkomt en weer allerliefst en charmant is probeert hij weer met haar naar bed te gaan en halverwege vraagt ze wanneer hij met haar ouders gaat praten over hun huwelijk, en ja hoor, hij is al getrouwd heeft 2 kinderen en een baby. Maar, hij heeft geen leuk huwelijk maar ja, zijn vrouw wil niet scheiden. Antonia is ontzet en volkomen overstuur. Dan blijkt Geoffrey al snel haar moeders minnaar te zijn. Het verhaal eindigt met een feestje waar haar moeder haar mee naar toe sleept. Ze heeft er volstrekt geen zin in en dan neemt iemand haar bij de hand, vraagt haar of ze wel zin in dit feestje heeft of dat ze wilde dat het ten einde zou zijn, en zegt dan dat het juist pas begint. Dat is het einde. Vreemd, wel mooi geschreven en het geeft een duidelijk beeld van een rijk milieu in Engeland in de jaren 20 tot 50.
De eenzaamheid van de beschreven vrouwen vind ik schrijnend, de moeder, de dochter, daar weer de dochter van. Geen idee hebben van eigen keuzes te kunnen maken, ook financieel natuurlijk helemaal afhankelijk van een echtgenoot. Triest. ( )