Buddenbrooks (1901 original; edició 1927)

Gert Westphal liest wunderbar! Er bringt den Text zum Leben, wie wohl kaum jemand sonst ( )

Een omvangrijke roman over een familiegeschiedenis met uitgebreide beschrijvingen zoals je dat in hedendaagse literatuur niet meer vindt.

Duidelijk dat de schrijver zelf uit hetzelfde koopmansmilieu komt zoals hij hier beschrijft. Ergens heeft hij het even over het bekrompen milieu van de burgerij in die tijd, een tijd waar hij echter zelf weinig kritisch in meegaat.

Het is een tijd van verstandshuwelijken, weinig of geen rechten voor de vrouw en dubbele moraal. Voor dat laatste sluit Mann de ogen. Toch komen bepaalde aspecten in de roman naar voor die ook hier wijzen op het bestaan van die dubbele moraal. Buitensporig belang hechten aan godsdienstige uiterlijkheden, relaties aangaan met niet-huwbare vrouwen en tenslotte op latere leeftijd huwelijken sluiten om het familiekapitaal uit te breiden.

Nee, het was een tijd van bordelen en syfilis. Bij deze roman kan je het enkel vermoeden bij sommige personages. Mann hangt de vuile was niet uit. Hij houdt de schone schijn op voor zichzelf en vooral voor de lezers. ( )

Una di quelle volte che, letta l'ultima pagina e chiuso il libro, ho trascorso i seguenti cinque minuti a contemplare il vuoto accarezzandone la copertina.

Vita quotidiana, splendore e decadenza di una famiglia tedesca ottocentesca.

L'alterigia, la tenacia, la furbizia, l'avidità, la giustizia, l'onore, l'amore, la rinuncia, l'obbedienza, la perdita, il passato: questi i protagonisti.

( )

One of those capital "B" books that. Written in one of the most wonderful german you can imagine, it is a story about a family over a view generations and their slow downfall.

Even the most dullest scenes are written in a way that you just cannot skip them and other scenes are written in such an amazing way that you can actually feel it. ( )

Buddenbrooks.

The name alone conjures up richness, grandeur, and decay. A sense of history pummelling us into submission, and of small moments lodged alongside great ones. I'm not as well-read in Mann as I should be (he seems, these days, to be one of the shibboleths of the literary establishment), but Buddenbrooks is the very definition of a classic.

Four generations of 19th century Germans across 700 pages sounds like a cruel ask, but Mann is writing with a style that is Stendhal crossed with Zola, although he lacks the cynicism of either of those gentlemen. Indeed, for all of his symbols of elegant decay, one gets the sense that Mann rather empathises with this beguiling family.

If you're going to join the clan, you can't go wrong with John E. Wood's famous translation. Straightforward, poetic, and compelling:

"The consul climbed the stairs to his living quarters, and the old man groped his way down along the banister to the mezzanine. Then the rambling old house lay tightly wrapped in darkness and silence. Pride, hope, and fear all slept, while rain pelted the deserted streets and an autumn wind whistled around corners and gables."

Every character in the extended family is beautifully realised, from resentful old Thomas to larrikin Christian, their determined sister Tony (my favourite character) and grey-haired old Ida. The book is written in a succession of very short chapters, creating a sense of the piling up of moments like individual knitting loops that come together to form a rich tapestry - or, for that matter, the lines drawn in the old, gold-striped family notebook representing each branch of the family, so childishly (yet ominously) crossed out by the young Hanno, certain before his maturity that there will be no more. Think of the party that opens the novel, or Hanno's captivating piano recital.

"Is that how the world works - like a pretty melody? That's merely flimsy idealism."

Of course, you don't need silly old me to tell you that Mann was a literary luminary. Still, I can't emphasise enough the ease and poignance of this great novel. It shouldn't be an intimidating classic, by any means. ( )