The Bone People (1983)

Dit vond ik echt een prachtig verhaal. Kerewin is een jonge vrouw die er nogal eigenzinnige ideeën op na houdt. Ze is een kunstenares, maar ze is haar talent een beetje kwijt geraakt en heeft zich terug getrokken uit het leven in de stad en een toren gebouwd op het uiterste puntje van een eiland dat bij Nieuw Zeeland hoort. Ze is gebrouilleerd met haar familie en vindt dat eigenlijk prima. Ze heeft een leven opgebouwd van leven wat het land en de natuur haar kan geven. Ze jaagt en ze vist. Op een dag ziet ze een jongetje voor het raam staan. Hij is ergens tot halverwege de toren geklommen. Als ze hem binnen laat merkt ze dat hij niet kan praten maar dat houdt haar niet tegen om een soort van vriendschap met hem te krijgen. Al gauw maakt ze ook kennis met Joe, de adoptie vader van het jongetje dat Simon lijkt te heten. Met zijn drieën vormen ze een apart trio. Het verhaal kabbelt door, met mooi taalgebruik dat af en toe magische aan voelt. En soms wat moeilijk te volgen is. Natuurlijk komen er kinken in de kabel. Simon wil kost wat kost bij zijn vader blijven en Joe, die zijn eigen vrouw en kind verloren is, wordt af en toe gewelddadig naar Simon toe. Ook blijkt dat Simon een geheim uit zijn verleden met zich meedraagt.
Het had wat korter gekund, maar ik heb er wel van genoten. ( )

Fluid prose blends stream of consciousness, Maori, dreams, and real world interactions – casual reading of the text isn’t really an option if you want to understand what’s happening. The treatment of domestic violence was problematic, however; the abuse kept me from seeing Joe as a complex, ultimately loving person. The deus ex machina of a happy Holmes reunion in the final 5 pages of the book felt like a poor coda to the odd world of makeshift familial love crafted by three very unconventional protagonists. ( )

I just could not get over the child abuse. It was horrible and made me cringe. I could not forgive the adults for it – the abuser or the enablers. Culture differences and poor coping skills are usually the reason for child abuse, but nevertheless they are not an excuse... No poetic language or metaphysical rhetoric could make let go of the feeling that child abuse was being pardoned and justified. ( )

Very engaging. The plot is quite simple for such a long book - a demi-god living amongst us, and the affect on a father and son who dare to recognise and engage. However the book is not a word too long. Opens a window on a New Zealand community and the land and sea around them, and windows into the reader's heart and soul. Worth reading slowly for the richness of the writing as well as ideas. I only discovered the list of Maori words and notes near the end of reading the book. I'm glad it is there but if I had known earlier I would have interrupted the flow of the narrative flicking forwards at each phrase instead of going with the flow. ( )

Interesting read. I liked the story, but it was really, long and a bit tedious at times. I felt like I was reading a Dan Brown book - he doesn't know when to just end it. I would be very hesitant to recommend this one because it's so different (and long). I don't mind long - LOTR trilogy was long and I LOVE those books. It's when an author just continues to write and it doesn't add anything to the plot. ( )