A truly poor collection. Uninspired writing, pointless stories. There is one good one in the book titled "Fifty Grand", otherwise a total waste of time. ( )

These 14 short stories from Ernest Hemingway, first published collectively in 1927, are not entirely devoid of women, but they certainly are bent towards the masculine. There is a certain rugged pathos to stories about an aging bullfighter (“The Undefeated”), a boxer who decides to throw a fight (“Fifty Grand”), soldiers maimed in WW1 (“In Another Country”), a drug addict (“A Pursuit Race”), and hitmen terrorizing a diner while waiting for their target (“The Killers”, my overall favorite). Hemingway gets in a direct critique of Mussolini and the fascists effect on Italy (“Che Ti Dice La Patria?”), and more subtly given the era, also touches on homosexuality (“A Simple Enquiry”) and abortion (“Hills Like White Elephants”).

As with his other work, there is great economy with language, and I liked how what some of the stories were really trying to say required thought and interpretation. There are times when Hemingway provides contrasts without directly linking things, such as that between characters thinking of “Them Indians” as drunken trouble-makers, and a boy secretly loving one of them (“Ten Indians”). In another story, characters view peasants as “beasts,” whereas a couple of skiers had a carefree winter while a poor peasant was snowed in with his wife’s corpse in a shed (“An Alpine Idyll”). In a third, we get the lightweight reporting of a magazine on various topics which also seems like empty chatter, followed by the gravitas of a dying bullfighter known for his courage (“Banal Story”).

Overall, I don’t think there are any masterpieces here, but the quality level is uniformly high, and it’s worth reading. ( )

The short-story compilation called "Men Without Women" is one of Hemingway's earlier collections of short stories. These stories cover most things that were going on at that time in Hemingway's life. Covered in the stories, are things like bull-fighting, boxing, war, relationships between men and women and even a story about Chicago gangsters. There are 14 stories in this collection. Whenever I read a collection of short stories I like to pick my favourite of the bunch. Even though I don't like bullfighting and don't understand it, Hemingway's tribute to famous matador Maera, is the story that I liked the most. In his usual spare writing style, Hemingway describes what it must have been like for a famous and beloved matador to realize that he is too old to fight anymore. It's all he knows, so he signs up for a lesser fight, fully understanding in his heart that this will be his last. He does the best he can, and when the inevitable happens, he accepts the fate that he chose for himself. Hemingway says so much in so few words, but he always get his message across by the end of each story. My journey of wading through all of Hemingway's works is proceeding nicely with the addition of this book. I look forward to the next book from Hemingway's impressive backlist. ( )

I truly do not understand this book, definitely not my cup of tea. By chapter 6, I've given it up.

Here's my full review:
http://www.sholee.net/2016/11/mpov-men-without-women.html

Na het koppelen van de bespreking van Karl Haushofer en het nationaal-socialisme -Tijd, werk en invloed (https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2020/06/karl-haushofer-en-het-nationaal.html) (Perry Pierik) met die van Mijn vader Rudolf Hess – 1894-1987 (https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2020/06/mijn-vader-rudolf-hess-1894-1987-wolf.html) (Wolf Rüdiger Hess), en de bespreking van Merkwaardigheden rond de Camera Obscura (https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2020/06/merkwaardigheden-rond-de-camera-obscura.html) (Godfried Bomans) met de Camera Obscura zelf (https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2020/06/camera-obscura-hildebrand.html) (Hildebrand), had ik me voorgenomen de bespreking van Ernest Hemingway (https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2020/07/ernest-hemingway-paul-vanderschaeghe.html) (Paul Vanderschaeghe) te koppelen met – hoe verrassend, nietwaar? – die van een boek van het onderwerp van dat laatste boek, Ernest Hemingway zelve. Alleen wist ik toen ik me dat voornam nog niet met welk boek: “De Oude Man en De Zee heb ik jaren geleden al eens gelezen en zou ik nu wel eens opnieuw willen lezen. Maar misschien moet ik Mannen zonder Vrouwen, Voor wie de klok luidt en En de zon gaat op …, die zich nog ongelezen in mijn boekenkast bevinden, laten voorgaan. U … leest er nog wel wat over.”

Het is dus Mannen zonder vrouwen geworden. Een van zijn bundels van kortverhalen en geen teleurstelling. Goed, Een banale geschiedenis en Nu leg ik mij neer, de twee verhalen waarmee de bundel eindigt, vallen voor mij onder de noemer “oeverloos gelul” en Vandaag is het vrijdag (een toneelstuk) hoefde voor mijn part niet, maar voor de rest heb ik het me niet beklaagd dit boek ter hand genomen te hebben.

De onoverwinnelijken, het verhaal van stierenvechter-op-zijn-retour Manuel Garcia is eenvoudigweg geniaal, geschreven vanuit “een zeer mannelijk standpunt”, zoals de auteur van de achterflap over deze verhalen in het algemeen schrijft, maar ook zodanig to the point dat je zelfs als je nog nooit in een arena geweest bent (zoals ondergetekende) de atmosfeer voelt en het hele gevecht voor je ziet. Zeer sec ook, bijvoorbeeld in deze passage, die, als ze niet in zo’n serieus verhaal zou zitten buitengewoon grappig zou zijn: “Op het eiken schild waar de stierekop op gemonteerd was, zat een koperen plaat. Manuel kon niet lezen wat daar stond, maar hij verbeeldde zich dat er woorden ter herinnering aan zijn broer op stonden. Och, het was een goeie vent geweest. Op de plaat stond: ‘De stier Mariposa, van de hertog van Veragua, die negen lansen incasseerde voor zeven paarden en de dood veroorzaakt heeft van Antonio Garcia, bevechter van jonge stieren, 27 april 1909.’” En dan die pointes tussendoor: “Manuel wapperde met de cape. Daar komt hij weer. Hij trad opzij en maakte weer een veronica. Hij schiet er bijzonder accuraat op af, dacht hij. Hij heeft genoeg gevochten, dus kijkt hij nu uit. Hij jaagt nu. Het is hem om mij te doen. Maar ik geef hem de cape wel. Hij schudde de cape naar de stier, daar komt hij weer, hij stapte opzij. Heel dichtbij deze keer. Ik wil niet zo dicht bij hem werken. De rand van de cape was nat van het bloed waar hij in het voorbijgaan langs de rug van de stier gegleden was. Goed, dit zal de laatste zijn. Manuel stond tegenover de stier daar hij bij iedere aanval met hem meegedraaid was en bood hem de cape met zijn beide handen. De stier keek naar hem. De blik recht op hem gericht, de horens recht vooruit, hield de stier hem in de gaten. ‘Hoeh!’ zei Manuel. ‘Toro!’ en achteroverbuigend zwaaide hij de cape naar voren. Daar komt hij. Hij stapte op zij, zwaaide de cape achter zich, draaide een slag zodat de stier de wapperende cape volgde en toen voor niets kwam te staan, vastgezet door de draai en in bedwang gehouden door de cape. Manuel zwaaide de cape met een hand onder zijn muil om te laten zien dat de stier vaststond en liep weg. Er kwam geen applaus.”

Dat “Er kwam geen applaus” na die hele scène, dát vind ik dus bijzonder knap geschreven. En hetzelfde had iemand kunnen zeggen van het hele verhaal De doders, alleen had ik bij het lezen daarvan zó sterk de indruk dat het een pastiche was dat het niet meer leuk was. Ik las dan wel bij Paul Vanderschaeghe (zie vorige boekbespreking: https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2020/07/ernest-hemingway-paul-vandersch... dat Hemingway zo’n beetje de uitvinder was van wat we tegenwoordig kennen als hard boiled, maar ik las dit verhaal wel ná in het verleden een aantal andere hard boiled verhalen gelezen te hebben en ik kan die niet on-lezen.

Maar dat was niet nodig met Che ti dice la patria?, een verhaal over een autotocht van twee buitenlanders door het Italië waarin het fascisme nog in opkomst was. Een verhaal zonder die veroordeling die je in verhalen van tegenwoordig bijna steevast tegenkomt. Je krijgt een aantal scènes – een fascistische jongeman die meereist op de treeplank van hun auto, portretten van Mussolini op de muren van het stadje Spezia waar ze iets gaan eten, een fascist met politiebevoegdheid die hen tegenhoudt – en op het einde van het verhaal alleen het subtiele: “De hele tocht had ons maar tien dagen gekost. Natuurlijk waren wij tijdens zo’n klein tochtje niet in de gelegenheid geweest om te zien hoe het ging met het land en het volk”.

Subtiel en, zoals eerder gezegd, sec. Gortdroog zelfs. Zoals die scène in Tien Indianen: “’Mijn hart is gebroken’, dacht hij. ‘Met het gevoel dat ik nu heb, moet mijn hart gebroken zijn’. Na een poosje hoorde hij zijn vader de lamp uitblazen en zijn eigen kamer binnen gaan. Hij hoorde de wind opsteken in de bomen buiten en voelde die koel door de muskietendeur komen. Hij lag lange tijd met zijn gezicht in het kussen en na een tijdje vergat hij aan Prudence te denken en ten slotte viel hij in slaap. Toen hij in de nacht wakker werd, hoorde hij de wind in de pijnbomen buiten de hut en de golven van het meer op het strand lopen en hij viel in slaap. In de morgen woei er een harde wind en de golven liepen hoog op het strand en hij was al lang wakker voor hij zich herinnerde dat zijn hart gebroken was.” Of die allerlaatste zin in Een kanarie voor één persoon, een verhaal over een koppel Amerikanen dat op een Franse trein een Amerikaanse tegenkomt die de mond vol heeft over welke goede echtgenoten Amerikanen wel zijn: “Wij keerden terug naar Parijs om apart te gaan wonen.” Of die zin in Een wedstrijd met inhalen, een vertelling over een alcoholverslaafde verantwoordelijke voor de publiciteit van een reizend theatergezelschap: “Hij lag in bed toen de baas van de revuetroep in zijn kamer kwam en toen de baas weer weggegaan was, vond hij dat hij net zo goed in bed kon blijven.”

Zelfs als je de rest van het verhaal zou moeten afvoeren, zou één zo’n zin het verhaal het lezen waard gemaakt hebben. En de rest van het verhaal moet niet afgevoerd worden. Net zomin als Vijftigduizend dollar, Idylle in de Alpen, of In een ander land. Nee, Mannen zonder vrouwen was een aangename hernieuwde kennismaking met Ernest Hemingway. En voor wie de auteur niet kent ongetwijfeld ook een interessante éérste kennismaking. ( )