Er zijn van die boeken die je bijblijven. Die je leest als kind, en die op de een of andere manier hun weg terug blijven vinden vooraan op de boekenplank. De wateren van Finn is voor mij zo'n boek. Als kind las ik het graag, als avonturenboek met sprookjesachtige elementen. Het verhaal draait om hoofdpersoon Finn en zijn reizen door Groot Brittanie en delen van Frankrijk ten tijde van de vikingovervallen in de middeleeuwen. De mensen die hij ontmoet proberen elk op hun eigen manier het beste te maken van omstandigheden soms behoorlijk hard zijn. Toch blijft het verhaal prettig om te lezen, ook als kind. Misschien wel doordat de belangrijke personages juist in deze situaties hun kracht en talenten vinden. En dat is iets dat me als volwassene veel meer opvalt dan als kind, hoe Huck de Hink, Gerlan en natuurlijk Finn zelf in tegenslag steeds ook een kans vinden om hun leven meer op hun eigen manier te gaan leven.

Het boek geeft een goed tijdsbeeld zonder specifiek te zijn wat betreft plaatsen en jaartallen. Meer dan een historische roman leest het als een avonturenboek. Het taalgebruik is helder en je wordt makkelijk meegenomen in de ervaringen van de verschillende personages. Zoals alle boeken van Alet Schouten is de algemene sfeer rustig en vriendelijk, al zijn er spannende en ook droevige momenten. Ik houd ervan hoe Alet Schouten in haar boeken ook de moeilijke dingen in het leven weet te verwerken, zonder stichtelijk te worden of zwaar. Dit geeft in mijn ogen haar verhalen een blijvende waarde voor zowel volwassenen als kinderen.
En het einde, tja dat begreep ik pas veel later maar hoe dan ook blijft het een prachtig einde.