inclusief "fake" brief

Er is in Ulysses een hoofdstuk dat zich afspeelt in de vertrekken van een bibliotheek, ook in De man zonder eigenschappen komt de bibliotheek en diens bibliothecaris aan bod, in Dag Solstad is het titelpersonage, T. Singer een bibliotheekassistent, ... ach ja, en Brusselmans schreef De man die werk vond. Zou er meer zijn?
Nu en dan moet link en rechts wel eens een personage enkele uren in een bibliotheek wachten op zijn gastheer, of is de bibliotheek de plaats waar de mannen zich na het eten terugtrekken om een pijp te steken en over de oorlog te praten, maar evengoed vinden die handelingen plaats in de biljartkamer.

De bovenstaande boeken zijn zowat de enige die ik ken waarin een bibliotheek niet opgevoerd wordt als de plaats van een misdaad, waarin de bibliothecaris niet een verloren gewaand, dodelijk, onwaarschijnlijk geheim bevattend (geheim) boek of document of persoon moet opsnorren of met gevaar voor eigen leven beschermen.

Twee minuten stilte van Karel van het Reve, ergens (maar waar?) op het net genoemd als 'het enige bibliotheekboek' en ook wel - een beetje vreemd - 'een handleiding voor bibliothecaressen', behoort eveneens tot die tweede categorie. De twee minuten stilte uit de titel verwijzen niet naar het vermanend wijsvingertje van het knotharig bibliotheekwijffie, maar wel naar de stilte die men in N'land in acht neemt ter nagedachtenis van de doden van toen en nu. De bibliotheek is verder de scène van de moord, en de catalogus is het medium van de geheime boodschappen. De bibliothecaris is dan weer de speurder van dienst.

Een doordeweekse detective is het niet, Karel van het Reve is daarvoor wellicht iets te intellectueel - hij schrijft zoals ik Willem Frederik Hermans wel eens heb horen spreken: vanuit een zetel en opvallend door de neus ademend. De personages zijn geen bordkartonnen helden, maar simpele academici die hun hand overspelen. En als er naast een bommetje, ook een sneer naar de academische wereld en zijn voormalige werkgevers kan gegeven worden, dan is dat des te prettig.
Jammer genoeg is dat speldenprikken ook het enige vermakelijke - je voelt de autobiografische elleboogstoten door elke pagina heen, het verhaal geldt slechts als verpakking daarvan.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2008/12/twee-minuten-stilte.html ( )