I can see why this book is so popular - it's an easy coming-of-age read that's set during WWII in the U.S. and focuses on the treatment of the Japanese citizenry during the war. Sounds interesting on the face of it. The last few chapters of the book are truly touching.

But somehow, for most of the book, I was a little bored. The whole story line felt a little "young adult" to me and not very original beyond the setting. We follow a young Chinese American boy, Henry, who must contend with his strict, Japanese-hating father and all the expectations that fall upon the only son in the family. Henry is sent to a nearly all-white private school where he is tormented by bullies and fairly miserable until Keiko, a Japanese American girl, arrives on the scene. Friendship blossoms into something more; it's all very endearing and innocent as you would hope when reading about 12 year olds.

The book switches between present day Henry and the backstory of his childhood. I really am so over this approach to writing. There's always one storyline I prefer, and it is almost always the childhood backstory. This case was no different. But regardless, I just don't like the structure because it takes you out of the flow of the storyline repeatedly. This book definitely reminded me of
Orphan Train in that regard--another book everyone seemed to love, and I just felt was okay. I will say that I thought Orphan Train had the more interesting story, but that this book was more emotionally moving.

All in all, just fair for me, and it took me a long time to finish a relatively short book. ( )

Dit boek is echt prachtig in al zijn eenvoud. Het is het verhaal van Henry en Keiko die elkaar leren kennen in 1942 op de lagere school. Ze zijn daar beiden de enige niet Amerikaanse kinderen. Henry is Chinees en Keiko een Japans meisje.
Henry vader wil dat zijn zoon opgroeit als Amerikaan maar dat hij wel sommige Chinese waarden naleeft. Keiko heeft modernere ouders die alles doen om hun dochter een goede toekomst te bieden. Keiko spreekt geen Japans, want zo is zij niet opgevoed.
Henry's vader is absoluut tegen de vriendschap en weigert met zijn zoon te praten en verbied dat ook aan zijn vrouw. De spanning in huize Lee is vaak te snijden.

Dit boek heeft me ook dingen geleerd die ik niet wist. Een daarvan is dat Japanse mensen in Amerika werden geïnterneerd in allerlei kampen verspreid over Amerika en zover mogelijk van de oceanen. Men was bang dat de Japanse mensen zouden gaan spioneren voor Japan die 'de vijand' was.
Op een bepaald moment worden ook Keiko en haar familie naar zo'n kamp gebracht, Minidoka. Henry en Keiko zijn inmiddels meer dan alleen maar vrienden. Henry doet alle mogelijke moeite om Keiko in het kamp te bezoeken. Ze schrijven brieven, maar toch verliezen ze elkaar door de tegenwerking van Henry's vader.
Henry trouwt en wordt weduwnaar en dan vind hij in de kelders van Hotel Panama voorwerpen die aan Keiko's familie hebben behoort. Het hotel is jaren dichtgespijkerd geweest en de bezittingen die daar door Japanse families zijn ondergebracht liggen daar nog steeds.
Geholpen door zijn zoon gaat Henry op zoek naar zijn verloren Keiko.

Ik heb heel erg van dit boek genoten. Het kabbelt fijn door en is mooi geschreven. Het verhaal is inderdaad bitter en zoet. ( )

I admired it more for the bittersweet feelings and some of the quotes. I'm also a sucker for romance. On the other hand the characters were mainly boring, I would have actually been interested in a book with Sheldon and Henry doing things together than Keiko and Henry's love story. ( )

I loved this book. ( )

Fantastic!!! I loved every moment. ( )